Profesör Alımları

Roma... Aşıklar mekânı, ahım şahım olarak nitelendirilen ve dillerden düşmeyen Roma. Antik Roma'da olması ve Via Condotti gibi kalabalık bir caddede adeta belasını araması normal miydi Sonja'nın? Belirli zaafları vardı ve refleksleri pek kuvvetli değildi bu konular hakkında. İnsanlar... Çoğu sakardılar ve her zaman bir hatanın içinde kendilerini kolayca bulabiliyordular. Bu kesinlikle Sonja'nın işlerini kolaylaştırmıyordu. Hatta, kelimenin tam anlamıyla delirtiyordu. Muazzam cadılık özelliklerine sahip olması Sonja'yı en farklı kılan şey değildi, öbür Hogwarts mensuplarının aksine. O kelimenin tam anlamıyla sadistti, kan görmekten ve deşmekten zevk alıyordu. Bu onun ne kadar normal olduğunu kanıtlardı? Güneş, şakıyan kuşlar ve onların seslerini geceye doğru sertçe geçen kuzgunlar... Gökte parlak bir Güneş vardı göze çarpan. Yine de gece varlığını koşulsuzca belirtecek Ay'ı görüyordu Sonja. Uzaklarda değildi, en azından onun için. Hafif poyraz, yüzünü yalayıp geçiyordu. İçi ürperiyordu her defasında ve hep aynı biçimde ördüğü saçları ağzının içine giriyordu. Sonja Sovéniour. Basit kız ergenlerden farklı olduğu kesinlikle netti. İyi biçimde farklı olup olmadığı tartışılırdı tabî. Uzun boylu ve ciddi mânâda açlıktan çıkmış kadar ince bir kızdı. Kan dışında çoğu şeyden zevk almamasıydı onu böyle yapan şüphesiz, rahatsız olduğu imâ edilemezdi bile. Kestane rengi saçları o kadar uzundular ki, şüphesiz kalçasına kadar dümdüz iniyorlardı. Yüzünün etrafında oluşturduğu örgüler hep aynıydı. İri ve yosun yeşili gözleri uzun kirpikleriyle çerçevelenmişti. Küçük bir burnu, dolgun dudaklarıyla garip bir ironi oluşturuyordu. Çıkık elmacık kemiklerini, kusursuzca saran keskin yüz hatları tamamen oturmuştu. -Bu çoğu ergen kızın sorunu olmuştur, bundan onun şanslı olduğunu çıkarabiliriz.- Evet, kendini böyle yalanlarla kandırmaya devam etmeliydi belki de. Gerçeklerden kaçmalıydı. Bunun doğru olduğunu savunabilecek gücü kalmış mıydı peki? Aslında fiziki olarak pek de fena sayılmazdı; ama yanına kimsenin yaklaşmasına izin vermemişti şimdiye kadar. -Ah, iyiliklerini düşünmek ne zamandan beri onu suçlu kılıyordu!- Lütfen, şimdiden sonra ne olmasını bekliyordu! Evet, birazdan bir prens beyaz atıyla gelecek ve kendini atına alacak. Sonra 'Sonsuz Mutluluklar Ülkesi'nin kraliçesi olacak ve... Hey! Sonra kendini kan havuzunun içinde hayal edebiliyordu. Salak hayallerini bir kenara bırakınca, etrafına bir göz attı. Mükemmel, o ağzına kadar dolu caddede gerçekten yalnızdı ve bu bir rekor falan olmalıydı!

Roma'da olmak için bir sevgiliye gerek yoktu, Roma başlı başına aşık olunası bir yerdi. Ya da şöyle düzeltelim, sevgilisi olmayanlar bu bahaneyle kendilerini tatmin edebilirler. Latin aksanı, zaten kısık dağarcıklı kelimelerini pürüzsüz kılmaya pek de yardımcı olmuyordu. Almanca kadar kaba olmadığını dua ettiği gerçeği değişmemişti elbette ki, yine de kibar Fransızca'yı gözünü kırpmadan tercih edebilirdi. Üzerinde kaşmir ve mor bir kazak, altında ise siyah çorap - tayt vardı. Sutyen askıları seçilemesin diye, üzerine bir ceket de almıştı. Aslında ceketin onu bu havada terlettiği söylenebilirdi, yine de sutyen askılarının gözükmesi durumunu hiç hoş bulmamıştı. Hiçbir zaman olumlu bakmamıştı aslında, hem kendisinde hem de başka kızlarda. Duyduğu seslerle, siyah spor ayakkabılarının üstünde sıçrar ve dengesini kaybeder gibi oldu. ‘Ah, seksi fıstık! Boş musun?’ Garip bir aksanla söylenmiş cümleyi irdeledi zihninde. Kendini bir Amerikan filminde gibi hissetti, hatta taksiye atlayıp 'Öndekini takip et.' diyebileceğini bile düşündü bir an. Düşündüğü saçma şeyler için gerçek bir kahkaha patlattı. Bu cümleyi kim söylediyse -ya da onu duyan her kim varsa-, kendinin bir deli olduğunu düşündüğüne emindi. Bakışlarını sesin kaynağına çevirdi. Kendine yakın boylarda, siyahi bir adamdı. Gerçek bir adam. Hafif iri yarıydı, kafasına geçirdiği beyaz şapkanın üzerine pırlantalarla 'M' harfi işlenmişti ve bu gerçekten göz alıcıydı. Zengin zübbelerle kırıştırmak işleri düzeltmezdi. Ya da onun penis boyuyla, inanılmaz egolarını bastıramazdı. Her ne kadar sinirden köpürse de, terbiyesini bozmamaya dikkat ederek sadece adamın duyabileceği bir sesle mırıldandı. ‘Efendim?’ Yutkundu, üzerindeki siyah parlak pahalı yılan derisi ceketini biraz çekiştirdi ve ekledi. ‘Benimle mi muhattap oldunuz?’ Eğer böyle yaptıysanız, kesinlikle aklınızdan zorunuz var diye eklemesi gerekiyordu belki de. Adamın nasıl bir tehlikeyle karşı karşıya olduğu hakkında en ufak bir fikre bile sahip olmaması gerçekten acındırıcıydı. Sonja'nın ruhsuz bedeninin yapabileceği fazla şey yoktu, aklından geçen tek düşünce vardı. 'Kan. İstiyorum. Öleceğim. İstiyorum. Kan.' Zihnindeki soyut kelimeleri, somut bir cümle hâline getirecek gücü bulamamıştı henüz kendinde. Uzun tırnaklarını sürtükçe adamın mahrem bölgelerinde gezdirip adamın organını kanıyla birlikte emme arzusunu dizginlemek zordu. Gerçekten çok zordu. Lanet olsun! Ne zamandan beri cinsel arzuları bu kadar belirgindi! ‘Sen kendinden başka fıstık görüyor musun, bebeğim?’ Adamın bozuk aksanını bir kez daha işittiğinde, karşı koyamayacağını farketti. 'Sadece bir kere. Hiçbir şey olmayacak.' Evet, zaten Katolik okulunda okuması ve annesinin dininden ilerleyip nihilistliği tercih etmesi onu yeterince kutsamıyordu. İster istemez -Kimi kandırıyordu, adamı deli gibi arzuluyordu!- adamın dibinde buldu kendini. Beyaz ve kan dolaşımı adeta durmuş parmaklarını, adamın ahşap rengi teninde adeta dans ettirdi. Gerçekten tutkulu -Kendini gerçek ve seksi bir kadın gibi hissediyordu!- bir sesle, adamın kulağına fısıldadı. ‘Sadece emin olmak istedim, yakışıklı.’ Kelimelerin ağzından kendiliğinden döküldüğünü farkettiğinde, çoktan pes etmişti. ‘Hadi gel bana ve sana istediklerini -hatta daha da fazlasını- vereyim. İlacın bende.’ Adam sağ elini yumruk yaptı ve kolunu bir-iki kez aşağı yukarı hareket ettirdi. -Ve bu ona garip bir şekilde çuf çuf trenleri anımsatmıştı.- Ki bu gerçekten komikti. Arka sokağa kadar sürükledi adamı, boynundaki zincirli kolyeyle ve ıslıklarıyla. Yalnız olduklarına emin olduğu bir yere gelince durdu ve adamın dudaklarını kendi dudaklarına bastırdı. Kanın kokusunu algılamıştı bile. Ve deli gibi istemesi kat kat artıyordu. Her saniye gitgide büyüyen girdap ve adam... Hayır, sadece girdap. Adamı istediği falan yoktu. Kan. Adamın açık pembe ve büyük dudaklarından çok, onları ısırdığında ağzına gelen kanı istiyordu. İnce bacaklarını adamın çıkık poposuna vuruyor ve acı fantezinin büyüsüne kapılıyordu. Adamın inlediğine yemin edebilirdi. İlk cinsel deneyimini böyle yaşayacaksa gerçekten acıydı doğrusu. Ah, şu lanet bekâreti önemseyen var mıydı gerçekten? Gözlerini ister istemez kapadı ve hafif iniltilerin eşliğinde, adamın yankılanan vahşi sesini işitti. ‘Evet, bebeğim! Bırak da seni becereyim!’ Gözlerini açtığında, ikisinin de altlarının olmadığını ve elleriyle organını kavradığı gördü. Bu gerçekten iğrençti. Ve müthiş. Müthiş ve iğrenç. Adam organını hareket ettiriyordu ve ne yapmak istediği belliydi. Hayır, bâkire olmayı önemsiyordu. En azından şu andan itibaren. Ceketinin cebinden çıkardığı çakıyı çevik bir hamleyle açtı ve adamın organına sapladı. Adam öyle bir çığlık bastı ki, bütün Roma'nın duyduğuna yemin edebilirdi Sonja. En az çığlık kadar ürperticiydi acı dolu sesi. ‘Seni fahişe!’ Suçlu hissetmeli miydi? Gerçekten fahişe gibi davranmıştı; ama kaşınan oydu. Hiçbir şeyden emin değildi. Bir lanet olsun daha! Hogwarts bile daha iyiydi, kesinlikle daha iyiydi. Adamın konuşmasına devam etmek için ağzını açtığını görünce, ensesine sapladı çakıyı. Adamın yüzü anında beyazladı ve damarlarını gördü. Artık bir işlevi olmayan damarları. Ve o kokuyu anımsadı. Baharat ve vanilya aromalarıyla harmanlanmış bir parfüm gibiydi. Gerçekten mükemmeldi, hatta bu adama göre fazla mükemmeldi. Belki de kan ayrımı falan yoktu, her kanın tadı aynıydı. Düşüncelerinin arasında, kanı çoktan dilinde gezdirmeye başlamıştı bile. Her saniye güçlendiğini hissedebiliyordu. Bazen gerçekten vampir hikâyelerine fazla kapıldığı düşünüyordu. Yine de bu ihtiyacını azaltmıyor ya da durdurmuyordu. Son damlayı dilinde tuttu ve adamın korku ile bakan kıpkırmızı olmuş gözlerine tükürdü. Ardından adamın karnına bir tekme indirdi ve gözlerini kaparken bir şeyler mırıldandı. ‘Sürtük, piç...!’

Rezil bir kızdı. Hayır, şu ana kadar da öyleydi; ama bu olaydan sonra gerçekten iğrenç hissediyordu. Adamın yerdeki aletini görünce, yanına içinde ne var ne yoksa boşalttı. Bu da iğrençti. Her şey iğrençti. Hemen uzaklaşmalıydı. Taytını hiçbir şey olmamış gibi üzerine geçirdi ve adamın üzerine sinmiş olan kokusunu uzaklaştırmak için, çantasından bir parfüm çıkardı. Serinkanlılığı ilk defa bir işe yaramıştı. Yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirdi ve tekrar Via Condotti'ye döndü. Tonlarca sakar ve tehlikeli insanın adeta kaşındığı yere. Biraz normal davranmaya çalışsa ölmezdi herhâlde. Duyduğu silik zil sesinden -o kadar kalabalığın içinde bile gerçekten keskin olan yetisiyle mükemmel bir şekilde duyabiliyordu- sandviççinin yakında olduğunu hemen anladı. Sandviç severdi, özellikle de bol jambonlu ve kaşarlı olanlarını. Hele de Roma'daki 'Oldies' müthiş bir sos -bu sosu öğrenmek için adamlara adeta yalvarmıştı yine de gizli tarif vırvırlarıyla oyalanmıştı- da ekleyerek, karışımı müthiş kılardı. Ve bu paslı zil sesinin, Oldies'den geldiğinden emindi. Hızlı ve sık adımlarıyla, insanlara çarpmamaya özen göstererek ilerledi. Her şeyin düzeldiğini düşündü bir an için. Etrafta ne zenci seks delileri vardı, ne de... Galiba ikinci seçeneği değiştirmesi gerekecekti. Birden burnu kokuyu algıladı. Bu sefer koku o kadar muazzamdı ki, kanlar hakkında ayrım yapılamadığı fikrini tamamen değiştirdi. Kanı, hiçbir şeyi istemediği kadar istiyordu. Hatta arzulamanın da ötesindeydi. O 'acı çikolatayı' dilinde eritmezse, ölebilirdi. Gerçekten. O müthiş sıvının kime ait olduğunu anlamak için etrafa göz attı. Gözüne çarpan sarı saçlar, bilmecenin yanıtıydı. Kendi yaşlarında bir çocuk, keskin salam bıçağıyla parmağını sıyırmıştı. Sıyırdığı gerçekten iyi olmuştu, derin bir kesik olsaydı mutlaka kalabalığın içinde bir sürtük gibi çocuğa çökebilirdi. 'Hayır, sürtükçe düşünceler yok! Rahatla Sonja, her şey düzelecek!' Bir an önce uzaklaşmalıydı. Ne yazık ki o aptal Tanrı mutlu olmasına izin vermiyordu! Çocuk, şefkatli bir ses tonuyla konuşmaya başlamıştı. ‘Afedersiniz, sanırım kandan etkileniyorsunuz.’ Hayatında ilk kez bu kadar şefkat ve huzur dolu bir ses duymuştu. Hayır, kan. Kan böyle çekici kılıyor olmalıydı çocuğu. Yere -daha doğrusu kana dehşet içinde bakarak- hızlıca konuştu. ‘Yoo, aslında-’ 'Evet, hem de deli gibi. Özellikle seninki o kadar müthiş ki.' Ağzından akmak için bir saniyelik komut bekleyen sular o kadar inatçıydılar ki... ‘Şey, kötü görünüyor. Yardım edebilirim galiba. Evet, yaralar konusunda iyiyimdir. Bana güvenebilirsiniz.’ Kurduğu uzun cümleler, ciddi anlamda soluk zorluğu yaşamasına neden olmuştu. Nefesinin, soluk borusunda takılı kaldığına dâir yemin bile edebilirdi genç kız. Bakışları yavaş yavaş yukarı kaydı. Oturaklı hatlı, uzun bir yüze sahipti genç adam. Gerçekten civcivler kadar sarı ve parlak saçları nazikçe dökülüyordu. Griye çalan gözleri kısık ve büyüleyici bakıyordu. Kendisinden biraz uzundu ve giydiği tişört ile adeta kas şov yapıyordu. Simâsı garip bir şekilde tanıdıktı. 'Benzerlik, sadece benzetmişsindir.' Tekrar yutkundu ve bakışlarını belli bir yere sabitlemeye çalıştı. Mümkün olmadığını bile bile bunu yapmak ne kadar normaldi, bilmiyordu.

Elbette tonlarca hoş çocuk vardı dünyanın her yerinde. Hepsinin kanı da cezbediciydi. Yine de karşısındaki çocuğu anlatamıyordu, kendisi anlamamıştı bile zaten. Çocuğun kanı burnunu öyle bir etki altına alıyordu ki, algılarının düzelmesi adeta imkansızdı. Çocuğun kanı balkabağı poğaçası, kazan pastası ve çikolatalı kurbağa gibiydi. Özellikle bol kakaolu kurbağalardan. Evet, saçmalıyor olabilirdi; ama kanın onu baştan çıkarmasına izin vermemek için başka şeylere odaklanması gerekiyordu. Her ne kadar saçma olsalar da. Çocuğun hafif poyrazda özgürce dans ederken, yolunu şaşırmış esintiler yüzünü hırpalıyordu. Gök mavisi gözlerinin içindeki pırıltı, adeta içleri umut dolduruyordu. O kadar derin ve anlamlı bakıyordular ki, daha tanışalı -hatta tanışmayalı- dakika bile olmamış çocuktan cidden hoşlanmasını sağlamışlardı. Biçimli dudakları, sürekli temas içinde olduğu rüzgâr yüzünden kırmızıya çalıyordu. Çelimli bir vücudu vardı ve gözlerini tam olarak görüş alanına alabilmesi için kafasını hafif kaldırması gerekiyordu. Tabî gerekli cesereti bulabildiği zaman. Arada sırada kafasını arkaya çeviriyor, kanın kokusunu mümkün olduğuca az almaya çalışıyordu. Etrafa göz gezdirirken, çocuğun çikolata kokusu tekrar en acı gerçekmişçesine burnuna çarptı. Evet, bu gerçekten adiceydi ve acı veriyordu. '-Olmayan- Tanrı aşkına! Lütfen, Roma'da milyonlarca yer ve insan var; ama niye hep kanlar beni bulmak zorunda? Sana inanmadığım için beni cezalandırıyorsan, bu gerçekten hiç hoş değil.' Oldu olacak Tanrı'ya emir verseydi. Evet, tamamen zihnini yitiriyordu. Yine de bu gayet olağan olmalıydı, uzun zamandır bir kan ona böylesine çekici gelmemişti. Ya da uzun zamandır bu kadar yakışıklı bir çocuk görmemişti. Evet, sanki ikinci seçenek biraz daha ağır basıyordu. Babaannesinin lavanta tarlasının kokusunu anımsadı. Taze çiçek kokusu... Kandan kesinlikle uzaktı. Bir-iki saniye bunun işe yaradığı bile söylenebilirdi; ama ardından sıvı aciz burnuna tekrar poyraz eşliğinde çarptı. İstemsizce elini burnuna götürdü ve aksırır gibi yaptı. Evet, belki de bu zorunlu engelleyişlerin tek açıklaması soğuk algınlığıymış gibi yapmaktı. Gözleri çocuğun elinden narince süzülen sıvılara ilişti. Dişlerini alt dudağına sıkıca bastırarak kenetledi. Dengesini sağlamak için tezgahtan yardım aldı, ardından kulakları çocuğun tatlı sesini işitti. ‘Eğer iyiyseniz, tecrübeli birinin yardımına hayır demem açıkçası.’ Bir sese ne kadar tatlı denilebilirdi bilmiyordu; ama kesinlikle tatlı bir sesi vardı. Hatta anlayış, dünyanın en akışkan sıvısıymış gibi cümlelerinden dakikçe dökülüyordu. Dudakları cümlesinin ve sesinin tatlılığıyla pareleldi. Önce kan kokusunu almadı bile -ki bu kesinlikle imkansızdı- ardından yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi. Kıvrımlarının bir santimetre hareket etmesi bile çok nadir bir durumdu ve şimdi bu nadir anda gerçekten müthiş hissediyordu. Belki de ilk defa duraksamadan, düşünmeden ve şirin bir ses tonuyla kelimeleri serbest bıraktı bulundukları kafesten. ‘İyiyim, çantamda bir şişe olacaktı.’ Yüzündeki gülümsemesini bozmayarak, uzun tırnaklarıyla spor çantasının fermuarını araladı. Elini şeker kavanozundan şeker aşırıyormuş gibi daldırıp, tekrar çekti. Gelen renk renk kolyelerini -ve süper parıltılı taşlarını- çantasına tek tek tıkarken hafifçe kıkırdadı. İkinci daldırışta şansı yaver gitti ve mor bir şeritle zarifçe sarılmış, lilaya çalan pürüzsüz bir şişe çıkardı. Şişeyi kavrar kavramaz bir inilti eşiğinde, ağzından kelimeler döküldü. ‘Ah, işte burada!’ Parmaklarını şişenin üstünde yavaşça kaydırtıktan sonra kapak kendiliğinden açıldı. Yanından çıkan tomar hâlindeki pamuğu kavradı ve şişedeki sıvının tamamını pamuğa boşalttı. Kanın kokusunu bile bastırıcı nitelikte bir uyuşturucuydu ve kesinlikle çok tehlikeliydi. Kriz durumları için her an yanında bulundururdu, şimdi ise en önemli ilacını tanımadığı bir çocuğa vermişti. 'Mükemmel! Daha mükemmel olamaz!' Bir an önce uzaklaşmayı denedi; ama adeta saplanmıştı yere. Gidemediğini farketti. Hadi ama! Bir çocuktan en fazla ne kadar hoşlanabilirdi ki? Tamam, bu çocuktan çok hoşlanmıştı ve üstelik adını bile bilmiyordu. Korkak adımlarla biraz daha yaklaştı ve çocuğun kendinden büyük elini kavradı. Ve kan. Vücuduyla temas edince kokuyu yeniden aldı ve gerçekten her şeyin değiştiğini hissetti. Burnunu tıkayarak ve çocuktan tarafa bakmayarak mırıldandı. ‘Kokusunu burnuna pek çekmesen iyi olur, uyuşturucu etkisi çok kuvvetli. Ve biraz acı verecek.’ Birden pamuğu çocuğun parmağına bastırdı. Ne kadar çabuk olursa o kadar kolay olacaktı. Acılı; ama kısa. Çocuğun gözlerindeki acıyı tahmin edebiliyordu, bakmaktan çekinmesi ayrı bir muammaydı tabî. Çığlığı basmamış olması şaşırtıcıydı. Belki de 'ben kızlara karşı seksi görünmeli, karizmatik ve cesur davranmalıyım ayrıca erkekler ağlamaz' düşüncesinde tipik ve bayağı bir erkekti. Öyle bir erkek olmasını hiç istemediği kesindi. Ah, ne zamandır yolda gördüğü çocuklara aşık oluyordu! Ya da şöyle diyelim, aşık mı oluyordu?